ลองหัดสังเกตุรูปร่างหน้าตาของช้างแต่ละตัว โดยดูลักษณะของอวัยวะต่างๆที่ละส่วนเราจะเห็นว่าช้างแต่ละตัวมีรูปร่างหน้าตาต่างกันเช่นเดียวกับคนแต่ละคน และลองหันมา "ดูช้าง" โดยดูพฤติกรรมต่างๆ และอากัปกริยาที่น่ารักและขำๆตามธรรมชาติของช้างกันบ้าง ท่านจะพบว่า การ"ดูช้าง" แบบนี้สนุกและสบายใจกว่าการดู "การแสดงช้าง"อย่างที่เราเห็นกันทั่วๆไป
เราสามารถบอกลักษณะที่แตกต่างเพื่อจดจำว่าตัวไหนเป็นตัวไหนได้ไม่ยากด้วยการสังเกตความแตกต่างเช่น รูปร่างของใบหู และติ่งหู (ใบหูตั้งหรือพับไปข้างหน้าหรือข้างหลัง ติ่งหูแหลม หรือมน) รูปหน้า กว้างหรือแคบ โหนกหน้าผาก (นูนหรือแบน) งวง (โคนงวงกว้างหรือแคบ มีสีหรือจุดด่างหรือไม่) ดวงตา เบ้าตา (เปลือกตานูน หรือเปลือกตาเรียบ มีรอยย่นรอบตามากหรือน้อย ลักษณะอย่างไร) หาง (ขนหาง เต็มหรือแหว่งอย่างไร สีและลักษณะขนหาง) คอ(สั้นหรือยาว) โครงสร้างร่างกาย (ความสูง รอบอก รอบพุง เท้า เล็บ) งา (ชี้เข้า ชี้ออก โค้งมากหรือน้อย ความยาวของงา สีและรอยลายงา และรอยบิ่นต่างๆ) หรือแม้แต่ท่าทางต่างๆและลักษณะการเดิน ฯลฯ
แม้อุปนิสัยก็ต่างกันเหมือนคน เช่นบางตัวขี้ตื่น ตกใจง่าย บางตัวจิตใจนิ่งมั่นคง บางตัวชอบเล่นแรงๆหรือรังแกตัวอื่น บางตัวอ่อนโยน บางตัวชอบส่งเสียงสื่อสารพูดคุยกับตัวอื่น การรู้จักและจำได้ว่าช้างตัวไหนคือตัวไหน จะช่วยให้เราดูช้างได้อย่างสนุกสนานขึ้น
ปัจจุบันมีสถานที่ที่เลี้ยงช้างเพื่อการอนุรักษ์ คือไม่มีการฝึกช้าง หรือการแสดงใดๆ มีเพียงให้นักท่องเที่ยวหรือผู้มาเยี่ยมชม ได้ชมช้างเดินเล่น หากิน หยอกล้อกันในโขลง และให้อาหารช้างเท่านั้น เมื่อเราเฝ้าดูช้างนานพอสมควร เราอาจเห็นลูกช้างเล่นอยู่ตัวเดียวโดยฟัดเล่นเหมือนต่อสู้กับต้นไม้ เดี๋ยเตะเดี๋ยวกัด เดี๋ยวล้มตัวลงนอน เดี๋ยวลุกขึ้น เหมือนเด็กๆ ส่วนช้างใหญ่ก็มีท่าทางน่าขำเช่นบางตัวก็หมั่นเอางวงกวาดเอาสิ่งที่เราคิดว่าสกปรก เช่นเศษใบไม้ ใบหญ้ารวมทั้งดินทรายฯลฯ โยนขึ้นไปบนหัวและหลังซ้ำๆซากๆอย่างหน้าตาเฉย มองไปจะเห็นของเหล่านั้นวางอยู่เต็มหัวอย่างน่าตลก แม้การเอางวงหยิบใบหญ้าเป็นกำๆฟาดไปมากับข้อเท้าของตัวเองเพื่อปัดฝุ่นออกก่อนจะเอาเข้าปากก็ยังน่าสนใจคุ้มแก่การมองดู ถ้าโชคดีเราก็อาจเห็นช้างตัวเมียรุ่นๆพยายามทำตัวเป็นแม่ ดูแลช้างน้อยเล็กๆ เอางวงคอยดึงคอยปรามห้ามไม่ให้ซน ราวกับเด็กผู้หญิงเล่นบทแม่ยังไงยังงั้น...
